Skroman marketinški nastup, nepostojanje odgovarajuće robne marke u izvozu, kao i značajan uvoz voda, naročito kroz vezanu prodaju voda sa drugim proizvodima od konkurencije ograničavaju plasman vode kako na domaćem, tako i na inostranom tržištu, prenose Dnevne novine. U 2018. godini u pet fabrika ostvarena je proizvodnja od 26,6 miliona litara, prodaja na domaćem tržištu 23 miliona litara, a izvezeno je 975.000 litara vode.

Podaci za 2019. godinu nijesu još prikupljeni, jer su koncesionari u obavezi da podatke o proizvodnji flaširane vode dostave do 31. januara tekuće za prethodnu godinu.

Vlasnik izvorišta vode “Rajsko vrelo” Zoran Rakočević smatra da je suština problematike što se postojeći kapaciteti koriste sa minimalnim pro centom. Jedan od uzroka je i što je na taj način ograničena ponuda tržištu, a ujedno se nekontrolisano uvozi iz susjednih država, a najviše iz Srbije, zatim Hrvatske i određene količine iz Bosne i Hercegovine i drugih područja. Ipak, iz Uprave za vode navode da nemaju podatak koliko se na godišnjem nivou uveze vode.

Rakočević smatra da država treba da objedini sve postojeće punionice vode, te da ista vrši kompletno investiranje i plasman vode.

“Opšte je poznato da je naše područje veoma bogato kvalitetnom tekućom nadzemnom i podzemnom vodom. Pored postojećih punionica, u pripremi je još nekoliko za koje se u dogledno vrijeme očekuje otvaranje, među njima poznato izvorište ‘Rajsko vrelo’ na čijem se projektu uveliko radi. Kolašinska voda je prepoznata kao veoma kvalitetna, koja ima i ljekovita svojstva. Prilikom analize vode sa ‘Rajskog vrela’ stručnjaci su utvrdili da je ona u vidu određenog lijeka koji je preporučljiv trudnicama, odojčadima, kod srčanih bolesnika kao i kod drugih oboljenja, a posebno je preporučljiva dijabetičarima i sportistima. Međutim, suština problematike je što se postojeći kapaciteti punionica koriste sa jednim minimalnim procentom”, kazao je Rakočević.

Prema njegovim riječima, uvezena voda je slabijeg kvaliteta i sa područja koje su i dalje pod uticajem posljedica bombardovanja ’99. godine, te bez obzira na kontrolu vode rizik postoji.

“Država treba da, kao što je to slučaj u zemljama u okruženju, preuzme kompletno investiranje i kompletnu prodaju vode i da se ona plasira na inostrana tržišta, jer sadašnji vlasnici punionica imaju toliko kapaciteta da bi Crna Gora godišnje mogla da izvozi oko 300 miliona litara vode”, kazao je Rakočević.

Ističe da je ohrabrujuća okolnost tendencija da se preduzeća, koja se bave vodosnabdijevanjem, objedine u jedno moćno preduzeće na nivou države.

I Damir Gutić iz Uprave za vode kaže za DN da voda za piće čini značajan prirodni resurs Crne Gore.

“S obzirom da je danas u svijetu prisutna sve veća nestašica vode, Crna Gora se javlja kao potencijalno veoma značajan izvoznik vode za piće, gledajući sa aspekta količina i kvaliteta voda. Raspoloživi kapaciteti za proizvodnju vode u Crnoj Gori nijesu dovoljno iskorišćeni i fabrike nijesu u mogućnosti da realizuju veću prodaju voda na domaćem, a posebno na inostranom tržištu. Skroman marketinški nastup, nepostojanje odgovarajuće robne marke u izvozu, kao i značajan uvoz voda, naročito kroz vezanu prodaju voda sa drugim proizvodima od konkurencije ograničavaju plasman vode kako na domaćem, tako i na inostranom tržištu”, kazao je Gutić.

U Crnoj Gori radi šest fabrika vode: “Water Group” Kolašin, voda “Suza”, izvorište “Bukovička vrela” opština Kolašin, “Aqua Bianca” d.o.o. Podgorica, voda “Aqua Bianca”, izvorište “Đedov izvor”, opština Kolašin, “Eko Per” d.o.o. Šavnik, voda “Diva”, izvorište “Gusarevci” i “Veliki Maljen” opština Šavnik, “Gorska” d.o.o. Kolašin, voda “Gorska”, izvorište “Jeremija”, opština Kolašin, “Božja voda” d.o.o. Cetinje, voda “Monte minerale”, izvorište “Božja voda”, opština Cetinje, “Water Group” d.o.o. Kolašin, voda “Rada”, izvorište prirodne mineralne vode “Čeoče”, opština Bijelo Polje.