U Gazi više nema bolnica. Sve su ih srušili izraelski vojnici. To, nažalost, pokazuje da su palestinski ljekari iz okupirane bolnice Al Šifa u Gazi bili u pravu kada su nedavno odbili desetak bidona napunjenih gorivom, koje im je poslao humanitarac Benjamin Netanjahu. Velikodušnost Netanjahua i „nezahvalnost“ Palestinaca zabilježile su kamere gospodara života i smrti u Gazi, prikazujući kako nekoliko njegovih vojnika nose kanistere sa gorivom.

Netanjahuov čin, čiji egzekutori, kako navode statističari, svakih desetak minuta ubiju po jedno dijete u Gazi, neodoljivo podsjeća na čin osuđenog ratnog zločinca generala Ratka Mladića. Sjećate se već kada je, onomad, taj gospodar života i smrti u Srebrenici, uz sadistički osmijeh, dijelio bombone izgladnjelim srebreničkim dječacima, dok su Mladićeve ubice, u zaštićenoj enklavi UN-a, ubijali njihove očeve, braću, rođake, drugove…

I taj izrežirani čin zabilježili su profesionalni kamermani Miloševićevog generala i humanitarca.

Činjenice od kojih se ledi krv u žilama

Možda je ovo dobar povod da povučemo još nekoliko paralela između zločina protiv čovječnosti počinjenih u Srebrenici i Gazi.

Sto se tiče efikasnosti učesnika ovih planetarnih zločina dolazimo do činjenica od kojih se ledi krv u žilama: u Gazi su izraelski vojnici za samo 40-tak dana ubili najmanje 13.000 ljudi. Većinom djece i žena. Dakle, u prosjeku svakog dana više od 300 bespomoćnih civila. I taj ubilački ritam nastavljaju iz dana u dan. Pred očima čitavog svijeta.

U srebreničkom infernu Vojska Republike Srpske je, zajedno sa pripadnicima Vojske Jugoslavije i MUP-a Srbije, te četničkim paravojnim jedinicama ubila 8372 bošnjačka civila. I to za devet dana. Od 11. do 19. jula. Dakle, u prosjeku 930 ljudi dnevno. Iliti: svakih deset minuta između šest i sedam muškaraca i dječaka. Najviše 16. jula, kada je ubijeno između 1000 i 1200 Bošnjaka.

Za toliki zločin bio je, dakako, potreban i ogroman broj ljudi: u ubistvu 8372 Bošnjaka u Srebrenici „učestvovalo je najmanje 21.150 ljudi, što direktno, što indirektno“. To je utvrdila “Komisija za istraživanje događaja u i oko Srebrenice od 10. do 19. jula 1995 godine”. Tu Komisiju je, pod  žestokim pritiskom međunarodne zajednice, formirala Republika Srpska. A njene rezultate prihvatila tadašnja Vlada RS-a i premijer Milorad Dodik.

Koliko je Izraelaca uključeno u ubistva Palestinaca u Gazi teško je procijeniti. No, ako pogledamo rezultate istrage navedene Komisije RS-a možda možemo steći bliži uvid u to koje vojne jedinice i logistika učestvuju u jednom genocidu. I po kojem obrascu djeluju.

Predsjednik Komisije za Srebrenicu, formirane decembra 2003, bio je Milan Bogdanić, a činila je ekipa vrhunskih pravnika, istoričara, vojnih eksperata i istražitelja ratnih zločina. Šestorica Srba iz RS-a, jedan Bošnjak iz Federacije BiH i jedan Britanac ispred međunarodne zajednice.

Izvještaj te Komisije u kojem se, između ostalog, eksplicitno konstatuje da je u Srebrenici počinjen genocid, potpisali su svi njeni članovi. Potom ga je prihvatila Skupština Republike Srpske, tadašnji predsjednik RS-a Dragan Čavić i premijer Milorad Dodik.

Inventura zla

Evo nekoliko ključnih zaključaka te Komisije:

1. Komisija za Srebrenicu je nesporno utvrdila da je u Srebrenici izvršen genocid.

2. Komisija je na osnovu brojnih izvora utvrdila tačan broj i identitet žrtava. 8372. Najstarija žrtva imala je 90 godina, najmlađa je bila tek rođena beba. U Potočarima se, naime, tokom srebreničkog pakla porodila mlada žena. Prvorodilja Razija Muhić. Nakon desetak minuta naišao je srpski vojnik. Ugledao je tek rođenu bebu. Istrgao je iz majčinih ruku i zgazio čizmom.

3. “U srebreničkom zločinu”, prema nalazu Komisije, konstatuje se da je “učestvovalo po različitim osnovama i na različite načine više od 21.150 lica, uključujući i lica koja su lično odgovorna za konkretne događaje u i oko Srebrenice, uključujući i naredbodavce i neposredne izvršioce”.

4. Na osnovu relevantnih dokumenata Komisija za Srebrenicu utvrdila je koje su osobe, komande, jedinice i ustanove VRS-a, MUP-a i Ministarstva odbrane RS-a, kao i tadašnje Vojske Jugoslavije i MUP-a Srbije učestvovale u zločinima genocida u Srebrenici.

5. Pored direktnih izvršilaca zločina u Izvještaju se navode imena njihovih nalogodavaca, kao i ljudi koji su logistički podržavali i prikrivali taj zločin. Riječ je o rukovodiocima teških građevinskih mašina, koji su kopali grobnice za pobijene ljude, a potom ih zatrpavali. Ili, kako bi prikrili zločine, teškim mašinama raskopavali stare jame da bi leševe prebacivali u sekundarne i tercijarne masovne grobnice.

Tu su i „vozači utovarnih lopata koji su tijela strijeljanih ljudi ubacivali u kamione i druga prevozna sredstva, vozači koji su tijela žrtava vozili kamionima do masovnih grobnica, radnici pokopnih preduzeća…“

Potom se u Izvještaju navode imena direktora građevinskih i autoprevozničkih firmi, imena šefova mehanizacija koji su obezbjeđivali autobuse, kamione i druga prevozna sredstva za prebacivanje srebreničkih dječaka i muškaraca do stratišta, imena magacionera koji su obezbjeđivali gorivo, te ljudi koji su presipali gorivo u kanistere, ekonoma koji su obezbjeđivali hranu i vodu za učesnike genocida, itd, itd…

Tu su, dakako, „komandanti, oficiri i vojnici Vojske RS i Srbije, razni dobavljači oružja, municije, opreme za vojsku“… Evidentirani su i dobrovoljci iz Grčke, Rusije i Rumunije.

U masakru u zaštićenoj zoni UN, Srebrenici, učestvovale su i visokopozicionirane ličnosti vlasti Republike Srpske. Komisija je, takođe, utvrdila da oko 1000 osoba koje su učestvovale u genocidu u Srebrenici i dalje rade u institucijama Republike Srpske.

Crna strana istorije srpskog naroda

Nakon objavljivanja izvještaja Komisije za Srebrenicu, 11. juna 2004, tadašnji predsjednik Republike Srpske, sada pokojni Dragan Čavić, u dramatičnom televizijskom obraćanju građanima RS-a, priznao je zločine i javno se izvinio.

“Ovih devet dana jula srebreničke tragedije je crna strana istorije srpskog naroda”, rekao je Čavić navodeći primjer kakav se zločin dogodio samo u jednom danu. I to 16. jula 1995. godine:

„Prema utvrđenom obrascu tog dana je ubijeno između 1000 i 1200 ljudi koji su 14. jula 1995. godine odvezeni u Pilicu. Strijeljanja su izvršena na vojnoj ekonomiji Vranjeva. Istoga dana oko 15 sati izvršena je još jedna egzekucija zarobljenika, kada je grupa vojnika izvela zatočene Bošnjake iz doma kulture u Pilici i likvidirala oko 500 ljudi. 16. jula 1995. godine Vojska RS izvršila je i likvidaciju više stotina zarobljenih u Kozluku” precizirao je Čavić.

I Haški tribunal je sa šest presuda potvrdio da je počinjen genocid u Srebrenici. Uključujući tu i presude na doživotne robije glavnokomandujućim Radovanu Karadžiću i generalu Ratku Mladiću.

Ako ima pravde

Navedene činjenice govore, a ima ih bezbroj, da je genocid u enklavi Srebrenica, koju je 1993. godine Vijeće sigurnosti UN-a proglasilo zaštićenom zonom, bio detaljno isplaniran, pripremljen i organizovan. I izvršen pred očima međunarodne zajednice i pripadnika UN-a. Što ih je učinilo direktnim saučesnicima u srebreničkom genocidu. Ali niko od njih nije odgovarao. I da paradoks bude veći, Srebrenica je jedina teritorija na kojoj je počinjen genocid, koja je pripala okupatoru. Ista sudbina, po svemu sudeći, čeka i Gazu.

Na koncu, ako se ikada formira Haški sud za etničko čišćenje i genocid počinjen u Gazi, Benjamin Netanjahu i njegovi generali neće izbjeći sudbinu Radovana Karadžića i Ratka Mladića. Ako ima pravde. A na ovom svijetu je nema.

Ko ne vjeruje neka pogleda snimke iz Gaze.