Borislav Pekić, jedan od najznačajnijih pisaca književnosti XX vijeka, romansijer, dramski pisac i filmski scenarista, rođen je 4. februara 1930. godine u Podgorici. Djetinjstvo je proveo u Podgorici, Novom Bečeju, Mrkonjić-Gradu, Kninu, Cetinju i Bavaništu u Banatu. Studirao je eksperimentalnu psihologiju na Filozofskom fakultetu u Beogradu.

Djela su mu prevođena na engleski, njemački, francuski, italijanski, španski, holandski, poljski, češki, slovački, mađarski, rumunski, retoromanski, makedonski, slovenački, albanski, grčki, švedski i ukrajinski.

Vremenom čuda izazvao veliko interesovanje široke čitalačke javnosti. Narednim knjigama svrstao se u vodeće i najplodnije jugoslovenske pisce. Nakon prve knjige objavio je portret Hodočašće Arsenija Njegovana (1970) za koji dobija NIN ovu nagradu za roman godine, novelu Uspenje i sunovrat Ikara Gubelkijana (1975), novelu Odbrana i poslednji dani (1977), sotiju Kako upokojiti vampira (Prva nagrada Udruženih izdavača 1977), i roman Zlatno runo, fantasmagoriju u sedam tomova (1978—1986, za koji dobija 1987. Njegoševu nagradu), a koji mnogi smatraju jednim od najznačajnijih savremenih proznih ostvarenja kod nas.

Po mišljenju žirija ovaj roman je ušao u izbor 10 najboljih romana napisanih od 1982. do 1992. godine. Žanr romanom Besnilo (1983) Pekić je iz istorijske tematike odstupio i sačinio djelo sa elementima trilera koji se zbiva na jednom od najvećih svijetskih aerodroma londonskom Hitrou. To je svojevrsna apokaliptična vizija svijeta u kojem živimo. Knjiga je doživela je brojna izdanja.

Pored Zlatnog runa i Godina koje su pojeli skakavci i ovaj roman je ušao u selekciju 10 najboljih romana u srpskoj književnost od 1982. do 1991, po mišljenju čitalaca. I u sljedećem objavljenom antropološkom romanu 1999, Pekić je ostao na tragu te negativne, često fantastične utopije (nagrada godine za naučnu fantastiku 1985).

Krajem 1984. godine, u izdanju “Partizanske knjige”, izašla su Pekićeva Odabrana djela u 12 knjiga, za koja je dobio nagradu Udruženja književnika Srbije. Časopis Književnost dodeljuje mu 1986. “Povelju” povodom četrdesetogodišnjice izlaženja časopisa. Isto tako, za epos Atlantida (1988), dobija “Goranovu nagradu”.

Povezani članci

Kultura

DEDIĆ ZA STANDARD O REGIONALNOM USPJEHU: Neki mi nikada neće oprostiti, a najsmješniji je pokušaj da se javnosti predoči da nisam Crnogorka

Život

Zašto djeca igraju istu igru ili gledaju istu emisiju iznova i iznova

Život

Čitanje knjige pola sata dnevno produžava život

Godine koje su pojeli skakavci (knjiga prva), prema anketi dva beogradska dnevna lista, proglašena je za najbolju knjigu u 1987. godini. Knjiga je u kraćem vremenskom periodu doživjela tri izdanja. Drugi tom pod istim naslovom 1989. dobija nagradu za memoarsku prozu “Miloš Crnjanski”. Zbirka gotskih priča Novi Jerusalim izdata je 1989. godine. Povelju “Majska rukovanja” za izuzetne stvaralačke rezultate na polju književnosti i kulture dobija 1990. od doma omladine “Budo Tomović” iz Podgorice.

Pisma iz tuđine (1987), Nova pisma iz tuđine (1989, nagrada Sent-Andreje “Jaša Ignjatović”) i Posljednja pisma iz tuđine (1991. godišnja nagrada Grafičkog ateljea “Dereta” za najuspješnije izdanje te godine) spadaju u publicistički domen ovog pisca. Esejistička proza, Sentimentalna povest britanskog carstva, objavljena u izdanju BIGZ-a (1992), doživela je tri izdanja. 

Pekić je autor oko 30 dramskih djela za pozorište, radio, televiziju, emitovanih i igranih na našim i stranim radio – televizijskim stanicama i pozorišnim scenama. Između ostalih Generali ili srodstvo po oružju (1972; Nagrada za komediju godine na Sterijinom pozorju u Novom Sadu), 186. stepenik — (1982; Prva nagrada Radio Zagreba). Povodom Dana Radio televizije Beograd dodeljena mu je 1987. diploma za osvojenu I nagradu na konkursu u kategoriji radio-dramske emisije. Drami Kako zabavljati gospodina Martina dodeljena je prva nagrada na festivalima u Ohridu i Varni (1990). Sledi godišnja nagrada “Knjeginja Milica” od strane pozorišta u Kruševcu 1991. godine, a novembra 1991. godine dobio je plaketu “Pečat” Narodnog pozorišta u Beogradu za specijalne zasluge.

Od 1968. do 1969. bio je član uredništva Književnih novina, a u 1990. učestvuje u uređivanju prvih brojeva obnovljenog opozicionog lista Demokratija, organa Demokratske stranke, čiji je bio jedan od osnivača, potpredsednik i član Glavnog odbora.

Posthumno ga je Nj. K. V. prestolonasljednik Aleksandar odlikovao Kraljevskim ordenom dvoglavog bijelog orla prvog stepena.

Septembra 1997. dodeljena mu je Počasna plaketa od strane “Jugoslovenskog festivala Mojkovačke filmske jeseni” povodom 50. godišnjice Jugoslovenskog igranog filma.

Borislav Pekić je preminuo 2. jula 1992. godine u Londonu.