Kad se neko za nešto oštro osuđuje, kad ga žestoko napadaju, obično se kaže da bacaju drvlje i kamenje (na njega).

Frazem bacati drvlje i kamenje (ili samo kamenje) potkao je iz jednog davnog običaja, koji je bio poznat još u starom vijeku.

To je bilo kamenovanje krivaca, teška i sramotna smrtna kazna, primenjivana još kod Egipćana, Persijanaca, Jevreja, Grka, Rimljana, Gala i drugih starih naroda. Na taj način su se kažnjavali najteži prestupnici: ubice roditelja, izdajnici države, bogohulnici i preljubnici.

Postojao je i ustaljeni ritual kamenovanja. Osuđenoga su obično, pod stražom i u pratnji razjarene gomile, tjerali izvan grada do mjesta izvršenja kazne.

Samo gonjenje iz grada simbolizovalo je izgon krivca iz zajednice o koju se ogriješio.

Tu, na mjestu izvršenja, svi prisutni bacali su na njega kamenje (a sudeći po frazemu, i drvlje i druge čvrste predmete) sve dok osuđenik ne bi u mukama izdahnuo.

Zatim bi se svi, moralno rasterećeni, vraćali kući, dok se gomila pod kojom je ležao osuđenik smatrala mjestom prokletstva.

Na osnovu toga običaja, koji je nekada postojao i kod nas, stvoren je u našem jeziku ustaljeni izraz bacati drvlje i kamenje (na nekoga), kao i drugi slični njemu, sa već pomenutim značenjem: „oštro, žestoko napadati, osuđivati nekoga”, objašnjavaju na portalu opsteobrazovanje.in.rs.