Teške porodične prilike i odrastanje u problematičnoj sredini istjerale su prerano Belivuka na ulicu i ubrzo povezale sa navijačkim grupama. Uz to, neizostavno je išao i kriminal, a Belivuk je važio za nekoga ko nije prezao ni od čega, ali opet, strpljivo išao stepenik po stepenik, poštujući zadatu hijerarhiju i pravila propisana od starijih saboraca. Poznavaoci navijačkih grupa opisivali su njegov razvoj kao tipično “školski”, sve dok nije zavladao “Janjičarima”.
No, krenimo redom.
Karijeru navijača počeo je u “kraju” na tribini FK Rada na Banjici, u “Junajted Forsima”, odakle je sa nekoliko bliskih “kolega” odlučio da pređe na južnu tribinu i tako postane “navijač” kluba iz Humske ulice.
Svojom snalažljivošću i visprenošću, ali i fizičkom snagom, brzo je zapao za oko mnogim “viđenijim” ljudima na tribini, a uporedo sa tim razvijao je i “karijeru” na splavovima. Počeo je kao radnik obezbjeđenja, ali mu nije trebalo mnogo da napreduje do šefa.
Do prekretnice u njegovom životu dolazi nakon susreta sa Aleksandrom Stankovićem, a koji po svjedočenjima upoznatih, datira još od 2007. godine.
Okvirno u to isto vreme, Belivuk je prvi put dospio u žižu javnosti, kada je kao šef obezbeđenja na splavu “Blejvoč” pretukao dvojicu maloljetnika. Tužilaštvo ga je tada teretilo da je udario pištoljem po glavi Bojana M., a potom ga tukao metalnom barskom stolicom, da bi nakon toga zapucao i ranio Darka D.
Tužilaštvo je kvalifikovalo djelo kao ubistvo u pokušaju, ali nakon što su oštećeni promijenili iskaze, a optužba za posjedovanje oružja zastarjela, osuđen je prvostepeno tek 2015. godine za nanošenje teških tjelesnih povreda Bojanu M.i to na pet mjeseci i 15 dana zatvora.
Pošto mu je uračunato vrijeme provedeno u pritvoru, kaznu je do dana izricanja presude već bio odslužio.
“Belivuk je bio vjeran i odan saradnik Aleksandru Stankoviću, zvanom Sale Mutavi. Sa njim u ekipi bio je i Vlastimir Milošević, za čije ubistvo je Belivuk kasnije optužen, ali na kraju oslobođen. Vlastimir je radio kao obezbjeđenje, a ko kontroliše obezbjeđenje, kontroliše i drogu, odnosno ko će je na određenom splavu prodavati”, objašnjava izvor našeg portala.
On dodaje da se Belivuk posebno isticao u borbama i obračunima, i da je postepeno preuzimao primat u poslovima obzbjeđenja.
U to vrijeme događa se ubistvo francuskog navijača Brisa Tatona, 2009. godine, koje je “desetkovalo” južnu tribinu, jer je nekoliko viđenijih vođa sa juga, bilo uhapšeno, dok su drugi pobjegli iz zemlje.
Tribinu su ubrzo počeli da potresaju nemiri i sukobi više frakcija, koje su se međusobno borile za prevlast na tribini, što im je automatski obezbjeđivalo i primat u drugim aktivnostima.
Od sredine 2010. godine “Zabranjeni” i “Alkatraz”, kojim je Đorđe Prelić upravljao iz bjekstva nakon ubistva Francuza, otpočeli su međusobni rat, koji im je u narednim godinama zapečatio sudbinu.
Sukobi su dostigli vrhunac nakon obračuna na Novom Beogradu kada je ubijen Ivan Perović (20).
Rat suprostavljenih Partizanovih navijačkih grupa je tad kulminirao, a nastavljen je čak i na 141. vječitom derbiju. Sat vremena prije početka utakmice pripadnici “Alkatraza” krenuli su ka istoku, gdje su bili smješteni “Zabranjeni”.
Došlo je do masovnog razmjenjivanja stolica, baklji i topovskih udara, a veće incidente spriječila je žandarmerija.
To je bila prilika koju je Stanković dugo čekao i koju je imao sve šanse da ostvari upravo zahvaljujući Belivuku kog je imao pored sebe. Ubrzo su zauzeli južnu tribinu i osnovali novu navijačku podgrupu “Janjičari” koja postaje najjača navijačka grupa Partizana.
Rođenje nove grupe nije pak značilo i prestanak nemira na južnoj tribini, pa su tako pripadnici “Alkatraza” nastavili da se obračunavaju, ovaj put sa “Janjičarima”.
Upravo je u njihovim obračunima Belivuk pokazao sve svoje “kvalitete”, posebno kao akter demoliranja kafića “Holivud” na Karaburmi u vlasništu vođe “Alkatraza”, Aleksandra Vavića, u decembru 2013. godine.
U izvještaju policije navodilo se da je Belivuk kasno popodne tog dana automobilom došao u balon za fudbal u kojem se odigravao turnir između Partizanovih navijača, u beogradskoj opštini Palilula.
Ušao je i pozdravio se sa nekoliko ljudi, između ostalog sa Borisom Karapandžićem (koji je juče s njim uhapšen prim.aut.) i Aleksandrom Savkovićem, koji je krajem decembra 2017. godine ubijen u beogradskom klubu Nana.
Belivuk je od Savkovića i Karapandžića saznao da se u balonu dogodila tuča, da bi potom pozvao Velibora Srećkovića i rekao mu da treba da dođe do Karaburme u vezi nekog posla.
Belivuk je izašao iz balona sa ostalim navijačima Partizana i odvezao se do Karaburme, uz pratnju još dva vozila. Kada im se na Karaburmi pridružio Srećković, svi zajedno odlaze do kafića “Hollywood” u ulici Pere Ćetkovića.
Iz četiri vozila izašlo je oko 15 muškaraca, među kojima su bili Belivuk, Savković, Karapandžić, Aleksandar Vučeljić i Stevan Petrović. Većina ih ulazi u kafić i uništava inventar, dok Srećković ostaje napolju. Prema izveštaju policije, par minuta po demoliranju muškarci izlaze iz kafića, sjedaju u vozila i udaljavaju se.
Nakon ovog incidenta počinje sve glasnije da se priča o njihovoj poveznosti sa državnim strukturama, najprije u policiji, ali i bezbjedonosnim službama.
(Preuzeto sa nova.rs – nastaviće se)
