Impotencija je bila dovoljno jak razlog za razvod braka i argument koji je jači i od same preljube. Seks u braku jeste fenomen koji se u modernim vremenima rijetko sreće u javnom diskursu.

Opširno se govori o intenzitetu orgazma, izgledu genitalija, položaju tijela i atmosferi koja prati put ka “sigurnom vrhuncu”, ali je seksualni odnos između dugogodišnjih supružnika danas tabu.

Kroz istoriju je ovo pitanje zauzimao važno mjesto u privatnom, ali i javnom životu onih koji su se obavezali na vječnu vjernost, pa se o pojedinim problemima i “pikanterijama” iz bračne postelje često raspravljalo javno. Impotencija je tada bila dovoljno jak razlog za razvod braka i argument jači i od same preljube.

1. Crkva je imala pravo da uđe u spavaću sobu

Sve je bilo osmišljeno kako bi se vjerodostojno saznalo mogu li se ispunajvati “bračne dužnosti”, a publika je izvođenje dokaza pratila pažljivije nego što se danas pred televizorom prate “vrele akcije” u TV rijalitiju. Ovakve “svetkovine” su se održavale i pod okriljem crkve, jer je “sveta institucija braka” od strane sveštenstva označavana kao jedina sfera u kojoj su erotika i seks dozvoljeni i poželjni. Naravno, samo u reporoduktivne svrhe. Ako bi neko od supružnika bio trajno nesposoban za seksualni čin, lako bi mogao biti optužen za neoprostiv grijeh prema partneru.

Crkveni brak je, kao i danas, sklapan prema unaprijed propisanim kanonima. Hrišćani koji su tokom srednjeg vijeka stupali u pomenutu zajednicu, pristajali su na monogamnu vezu krštenih ljudi koja se mogla raskinuti samo u izuzetnim okonostima. Njen osnovni cilj je bilo stvaranje potomstva i kanalisanje tjelesnih potreba. Tek ako bi misija protekla bez uspjeha poništenje braka bilo je realna opcija.

Ukoliko bi se žena požalila na seksualnu nemoć svog supruga, crkva je tada propisivala trogodišnji nadzor. Tako bi “osumnjičeni” dobio vrijeme i novu šansu da sa sebe spere biljeg srama. Sveštenici su tokom tog perioda pratili stanje u intimnom životu vjenčanih, tragajući za uzrokom i lijekom.

2. Nevinost – neoboriv dokaz

Žene su za dobijanje blagoslova za razvod morale da dokažu da nisu krive za loš seksualni život. Najlakši izlaz iz lošeg braka bio je validni dokaz da brak nije konzumiran, što bi automatski značilo da problem leži u partneru. Jedan od testova je podrazumijevao ispijanje diuretika. Naime, tadašnja nauka je funkcionisala pod okriljem crkve, a vladalo je mišljenje da su urinarni sistemi muškarca i žene identični.

Ukoliko bi se pojavila brza i jaka potreba za mokrenjem, to je prema vjerovanju bio jasan znak da je djevičanstvo otišlo u nepovrat. U suprotnom, žena bi bila oslobođena sumnji da je do tada imala ikakvo seksualno iskustvo.

Drugi način za bjekstvo iz lošeg braka bilo je optuživanje muža za impotenciju. Tada bi muškarac bio podvrgnut fizičkom pregledu u kome bi “ljudi od struke” opisno utvrđivali karakteristike polnog organa, a potom i svojstva koja se imaju ili nemaju.

Kako su oba ova načina bila duga i prilično sramna i ne čudi činjenica što su se srednjevjekovni ljudi teško odlučivali da od crkve traže razvod.

dnevno.rs