Na međunarodnom tržištu trguje se samo četvrtinom ukupne godišnje žetve koja iznosi oko 785 miliona tona. Najveći dio te količine se prodaje, prerađuje i pojede (npr. kao hljeb) upravo tamo gdje se pšenica i proizvede. Cijene i kvalitet pšenice mogu i da znatno osciliraju, u zavisnosti od regiona.

Dvije velike berze

Ali, bez obzira na to, kod pšenice se uglavnom govori o „svjetskoj tržišnoj cijeni“ – riječ je o cijeni koju se definiše na posebnim burzama.

„Imamo dvije značajne robne terminske berze u svijetu, to je čikaška CBOT (Chicago Board of Trade) i pariska „Euronekst“ (Euronext)“, kaže Volfgang Zabel. On je direktor firme „Kak Terminhandel“ iz njemačkog Klopenburga, koja se specijalizovala za berzansku trgovinu agrarnim proizvodima.

„Te berze su u načelu cjenovni barometar pod državnim nadzorom. Tamo se reguliše i radi s definisanim standardima i načelima. O cijeni odlučuju samo ponuda i potražnja“, kaže Zabel.

Povezani članci

Svijet

Ruske rezerve se tope, vojska guta novac, a inflacija ozbiljno raste

Svijet

Zelenski: Ukrajina će izgubiti rat ako američki Kongres uskrati vojnu pomoć

Svijet

Rusija gađala ukrajinsku luku na Dunavu iz koje se izvoze žitarice

Standardizacija znači da se količina i kvalitet precizno definišu. Na primjer: 50 tona jare pšenice EU-porekla, minimalno 11 odsto proteina, maksimalno 15 odsto vlage. Tek nakon te standardizacije moguća je trgovina na svjetskom tržištu.

Za proizvođače, trgovce i prerađivače pšenice je cijena koja se definiše na berzama zapravo veleprodajna cijena, po kojoj se svi onda orijentišu, objašnjava Zabel. Odstupanje od te cijene je u pojedinim slučajevima moguće, u zavisnosti od situacije na licu mjesta.

Važna funkcija berze

Osim definisanja cijena, robne berze imaju još jednu važnu funkciju: one proizvođačima, prerađivačima i trgovcima nude mogućnost da se osiguraju od mogućih oscilacija cijena. Zabel navodi sljedeći primjer: neki lanac supermarketa dobije ponudu od mlina koji prerađuje pšenicu, i to za isporuku veće količina brašna u septembru u pakovanjima od 500 grama.

„Naravno da mi danas ne znamo koliko će pšenica da košta u septembru, ali danas ipak može da se sklopi terminski ugovor za tu robu“, kaže Zabel.

„Terminski ugovori“ su ugovori koji se sklapaju na velikim robnim berzama za neki događaj u budućnosti. U našem primjeru, mlin „rezerviše“ potrebnu količinu pšenice u septembru po fiksnoj cijeni i na osnovu te kalkulacije mlin šalje ponudu lancu supermarketa.

Kada dođe septembar, lokalni dobavljač isporuči pšenicu u mlin, a mlin plati cijenu koja je aktuelna taj dan. Uzmimo da ta cijena iznosi 400 eura po toni pšenice. Ali mlin je sklopio terminski ugovor u kojem piše da tona košta 300 eura. Mlin dakle plaća 100 eura po toni više nego što je planirano, i preko svog „računa“ na berzi dobije tu razliku od 100 eura. Na kraju, mlin u praksi plaća upravo onih 300 eura na kojima je zasnovao čitavu kalkulaciju.

I poljoprivrednici se na taj način obezbjeđuju od oscilacija cijena.

„Ako je neki poljoprivrednik osigurao iduću žetvu po cijeni od 300, a cijena skoči na 400, on pri prodaji zarađuje više, ali tu razliku mora da uplati na svoj berzanski račun. Ako cijena pšenice padne na 200, onda se taj gubitak podmiruje preko njegovog berzanskog računa“, objašnjava Zabel.

Svi ti poslovi se temelje na stvarnoj pšenici – onoj količini pšenice koja je prisutna na tržištu. Osiguravanje cijena funkcioniše preko berzanskih računa – kod terminskih ugovora ne događa se automatski i fizički transport pšenice.

Glavni razlog za današnje cijene pšenice od 400 eura po toni, jeste činjenica da dvije zaraćene strane, Rusija i Ukrajina, zajedno proizvode oko trećinu pšenice kojom se trguje u svijetu, dakle negde oko 60 miliona od ukupno 200 miliona tona.

„Svijet se ne može odreći pšenice iz Ukrajine i Rusije, količina je jednostavno prevelika“, napominje Zabel.