Prema nedavnom tumačenju crnogorskog pisca Andreja Nikolaidisa, SPC je glavni mehanizam prekograničnoga djelovanja Aleksandra Vučića i njegove politike koja iznova govori o ugroženost srpskog naroda i u ime te laži posvuda kliče parole protiv “pokoravanja Srbije”. SPC, po Nikolaidisu, sad ima ulogu koju je početkom devedesetih imala JNA u Hrvatskoj i Bosni i Hercegovini: govoreći o mirotvorstvu, predstavlja plašt za sprovođenje tog popravnog velikosrpskog plana.
Nakon što joj je u Crnoj Gori uspjelo nametnuti aktuelnu vladu, koja je doslovce iskadrovana u manastiru Ostrog pod palicom pokojnoga mitropolita SPC-a Amfilohija Radovića, njene ambicije dodatno jačaju i šire se bez obzira na državne granice, jer „srpski svet“, poznato nam je dobro od ranije, baš i ne priznaje granice. Nimalo slučajno, iznova se na temelju laži kreiraju tobožnji istorijski prostori tog „srpskog sveta“ i u Hrvatskoj.
Ukucate li, primjera radi, na dubrovačkom jugu u google pretraživač pojam Srpska pravoslavna crkva, ukazat će vam se ubrzo na karta svih najbližih pravoslavnih bogomolja. Među njima je, kao takva, navedena i staroromanička crkvica Svetog Mihajla na istoimenom brdašcu kod Stona, pravi dragulj među najstarijim dalmatinskim spomenicima kulture. Crkvicu sv. Mihajla svi relevantni istoričari umjetnosti datiraju u 10. vijeku: veoma je malih razmjera, no bogata velikim brojem komada kamene plastike i kamenog namještaja, a naročito plijeni dobro očuvana freska u unutrašnjosti koja predstavlja lik nekadašnjeg vladara Zahumlja Mihajla Viševića (od 910. do 930. godine).
To što je crkvica izgrađena u 10. vijeku i očito posvećena vladaru koji je vladao Zahumljem u istom tom desetom vijeku nimalo, međutim, ne smeta SPC-u i velikosrpskim ideolozima u mantijama da crkvu u zadnje vrijeme uporno proglašavaju pravoslavnom, premda samoga pravoslavlja u trenutku njenog podizanja nije još bilo ni u tragovima. Crkveni raskol (Velika šizma), koji je podijelio hršćansku Crkvu na katoličku i pravoslavnu, dogodio se tek u 11. vijeku, tačnije 1054. godine.
Crkvica Svetog Mihajla na brežuljku kod Stona je, dakle, izgrađena prije toga, kao jedinstvena crkva svih hršćana. Raspravljati o tome je li ona izvorno katolička ili pravoslavna, hrvatska ili srpska, jednako je smisleno kao i svađati se oko toga je li knez Mihajlo Zahumski navijao za Hajduk ili Crvenu Zvezdu.
Uvrštena u ljetopise
„Srpski svet“, međutim, vjerojatno datira još od srpskih ameba i paramecijuma, te je crkva Svetog Mihajla uredno uvrštena u brojne ljetopise i novije radove u krilu Srpske pravoslavne crkve. Smatraju je jednom od najstarijih svojih crkava na tzv. „srpskom Pomorju“, čak glavnom crkvom „Zapadnih Srba“ i zadužbinom prvoga srpskog kralja Mihaila Vojislavljevića.
Knez Mihailo Višević, kojem je freska u crkvi posvećena, bio je, inače, nezavisni slavenski vladar Zahumlja, prostora od Mostara i doline Neretve pa sve do Boke Kotorske. Ratovao je protiv Mletaka i Vizantije, te ponajviše šurovao s Bugarima i njihovim carom Simeonom. Italska Barijska kronika naziva ga “kraljem Slavena” (rex Sclavorum), a papa Ivan X. “izvrsnim knezom Humljana”. Učestvovao je, uz hrvatskog kralja Tomislava, na Splitskom crkvenom saboru 925, piše Slobodna Dalmacija.
